İHRAMCILIK
El Sanatları
Artvin ağaç işçiliği ile yapılan el sanatları, filiz ve dal kabuğundan örülen eşyaları, toprak çanak, çömlek, bakır mamülleri,halıları ve kilimleri ünlüdür.

Şal Dokuması İhram



Ham Maddesi: Yün, İpek, Pamuk
Tekniği: Tahta Tezgâhta El Dokuması
Kullanım Alanı: Masa Örtüsü, Omuz Atkısı, Şal, Koltuk Şalı, Mutfak Perdesi
İlimizde, küçükbaş hayvancılığın yoğun olarak yapıldığı dönemlerde şal dokumacılığı'na rastlanır. Özellikle Yusufeli ilçesinin köylerinde üretildiği bilinmektedir. Yapılan araştırmalar sonucu, şal kumaşının günümüzde fazla üretilmediği görülmektedir.
Şal dokuma örneklerine yaşlı kadınların sandıklarında rastlanmaktadır. Pek çoğu dokuma işini bırakmış olsa bile yapılan araştırmalarda on civarında yaşlı kişinin bildiği tespit edilmiştir. Şal dokumacılığında yaygın olarak üç desen kullanılmaktadır.(Hanımeli, Kenarı Kırmızı, Gül Deseni)
Şal dokumacılığının üretimine geçilmesi durumunda yok olmak üzere olan bir el sanatının canlandırılmasının yanında, gerek ev tekstili, gerekse hediyelik eşya olarak ülkemize gelen turistlerin açıkça şikâyetçi oldukları bir eksiklik giderilerek, yöresel el sanatlarından biri ülke ekonomisine kazandırılmış olacaktır.
Unutulmaya yüz tutmuş bu ürün Hatice YÜKSEL tarafından üretilmektedir. Kendisi bu el sanatını 80 yaşındaki bir teyzeden öğrenerek üretime geçmiştir.

Halıcılık ve Kilimcilik

Artvin Belediye Hizmet Binası ve pasajının 1.Katında bulunup bayanların evlerine katkıda bulunmak amacıyla (14 genç kız) ürettikleri Artvin Yöresi kilimleri ve halıları gün geçtikçe daha da ilgi çekmektedir.





TRABZON BEŞİKDÜZÜ TÜRKELLİ YEMEKLERİ

Gülizar TURAN'ın tereği

Eski evlerimizin, tereklerinden (mutfak dolabı) bir örnek...

Bazı yemek adlarını da Mustafa HACIALİOĞLU gönderdi. Anlatımlarından bulabildiklerini daha sonra ulaştıracakmış. Teşekkürler. (NOT; Daha gönderdi ama hala yazamadım)

YEMEKLERİMİZ

1- dıgıllı KARALAHANA ÇORBASI

Dıgıllı KARALAHANA ÇORBASI

Malzemeler : İki elmek kralahana

Bir tabak haşlanmış dıgıl. ( dıgıl :kuru fasulye. Barbunya da olabilir.)

Üç goşama mısır unu. ( goşama: bir avuç )

Bir çorba kaşığı tuz.

Bir tutam iç yağı.

Yeterince su.

Yapılışı : Su kaynatılır.

Kaynayan suya dıgıl konur.

Tekrar kaynarken dıgıllı suya çırparak mısır unu konur. Karalahana ince şekilde doğranır. Doğranmış karalahana kaynayan suya konur. Kaynadıkça oluşan KEF alınır. Kaynatılarak pişirilir.

Pişmeye yakın ocakta iken üzerine tuz ve iç yağı ilave edilir. Afiyet olsun

( KEF: Karalahana kaynayınca oluşan beyaz köpük.)

Mustafa Hacıalioğlu

2- ISIRGAN YEMEĞİ

İlkbaharda yaprakların kokusu doğaya yayılırken, içlerinde elinizi dokundurursanız hemen yakan ( dalayan) ısırganı fark edersiniz. Bazı kişilerin elini nedendir bilinmez, öyle yakmaz, dalamaz. Onlar ısırganı, hemen toplayabilirler. Elini korumak isteyenlerse eldiven benzeri koruyucu takarak ısırgan toplayabilirler. Bilenler acele ederler ki, taze taze pişirip, sıcak sıcak yemeninin tadı nefistir.

Beldemizde, ısırganın tepelerindeki taze yaprakları toplanır. Geniş kap içinde yıkanır. Bu arada ısırgan miktarına göre su konmuş tencere ocağa konmuştur bile. Suya göre tuz atılarak kaynaması beklenir. Kaynayan suya yıkanan ısırgan bastırılır. Isırganın tümü suya batırılır. Yeniden kaynamaya başlayınca mısır unu atılarak karıştırılır. Az sonra fırıldik adındaki ezme işini gören ( ellerimizin arasında çevirerek yaptığımız ) aracımız alınır. Çatallı bölümü ısırganın içine batırılır. Üst bölümü iki avucumuzun içinde bir ileri bir geri çevrilir. Çevirmenin hızı ayarlanılır.Yoksa fırıldik hızlı çevrilirse çevreye ısırgan saçılabilir. Bu işlem ısırgan muhallebi kıvamına gelene değin sürdürülür. Tere yağı, biber ve sarımsak eklenir. Sıcak servis yapılır.

Pişirilen ısırganın tümü tüketilemezse, soğuk ısırganın tadı da sevilir. Ancak tadını değiştirmek isteyenler de olabilir. O zaman soğuk ısırgana yoğurt, süt ekleyebilirler. Ayrıca ısıtarak da damak tadınıza uyabilen bir çeşni olabilir.

Elbette mısır ekmeği önemli arkadaşıdır.

; Şakir SAĞLAM

fırıldik

ısırgan yemeği

ısırgan yemeği

mısır ekmeği pişiyor

ISIRGAN YEMEĞİ


sırgan mısır unu sarımsak nane arzu eden tere yağı koyar
sırgan ın tepe kısmı toplanır silkeleyerek temizlenir. yıkanır hazırlanır yanına taze nane bir demet toplanır yıkanır süzgeçte bekletilirler. büyükce bir tencereye su koyulur.su kaynayınca hazırladığımız sırgan nane koyulur kaynamaya bırakılır yumuşak bir hal alıncaiçine mısr unu karıştırarak yavaş yavaş ilave deilir{ eskiden fırldik vardı çam tepesinden yapılmış}fırldik avuç içinde çevrilerek sırganın ezilmesi sağlanır sulu olmaması için mısır unu ile koyulaşması sağlanır.{şimdi kolaylık var bilendırlar
fırıldikin yerini aldı
iş kolaylaştı bilendırla ezilip pişirilir.} arzu eden tere yağı koyar aslı yağsızdır sıcak tüketilir soğuk olan sırgan yoğurtla sütle tüketilir yada tere yağı ile kavrularak ısıtılarak tüketilir.

Güler İPEK

3- 1-HAMSİ GUŞU

Malzemeler : Hamsi ( kılçığı çıkarılmış )

Gün darısı unu ( mısır unu )

Kuru soğan

( Hamsi guşu daha çok salamura hamsiden yapılır. Hamsinin bol olduğu kış döneminde hamsi temizlenir. Tenekelere bir kat tuz, bir kat hamsi konularak ağzı kapatılır. Yaz döneminde yaylalara götürülür. Daha çok yaylada tüketilir. )

YAPILIŞI : Mısır unu hamur yapılır. İçerisine hamsi konur. Kuru soğan ince bir şekilde doğranarak hamura katılır. Hamur iyice karıştırılır.

Tava kızdırılır. İçi yağlanır. Hazırlanan hamsili hamur köfte kızartılır gibi tavada kızartılır.

Afiyet olsun.

Mustaf HACIALİOĞLU

3-2- HAMSİLİ EKMEK

Malzemeler : Hamsi (kılçığı çıkarılmış. )

Gün darısı unu. (mısır unu. )

Küçük pırasa yaprağı

YAPILIŞI : Mısır unu hamur yapılır. Hamsi hamura karıştırılır Küçük pırasa yaprağı ince doğranır.Hamura karıştırılır.Hamur iyice karıştırılır. Hamsi salamur değilse tuz konur. Mısır ekmeği gibi sacda pişirilir.

Afiyet olsun

Mustafa HACIALİOĞLU

3-3- HAMSİ TAVA

3-4- HAMSİ IZGARA

5- DÖNDERME (yeşillik kızartması)

kaldirik döndermesi

DÖNDERME( yeşillik kızartması )

( Bu yemek yeşil bitkilerden yapılır. Her bitkinin adına göre, dönderme yemeğinin adı değişir. Örneğin: Taze fasulye döndermesi, kara lahana çiçeği döndermesi, külür başı döndermesi, çekülge döndermesi, vb…)

Adları çeşitlidir ama yemeğin yapılışı aynı olduğundan, örnek olarak birini anlatalım…

Malzeme : Külür başı, yeşil soğan, hoşgıran yaprağı, vs…

Yeterince mısır unu

Yapılışı : Yeşillikler temizlenir, yıkanır. İnce -2cm-doğranır. Hafif tuzlanır. Biraz bekletilerek tuzun sinmesi sağlanır. Kararınca mısır unu ile karıştırılır. Dönderme tavasında kızartılır. Sıcak yenmesi tercih edilir.

Mustafa HACIALİOĞLU

yeşillikkızartması
bir demet pazı 2-3 pırasa kuru soğan arzuya göre bu malzemeler çoğaltılır değiştirilir.külür ucu patetes rendesi havuç rendesi yeşil soğan gibi evde olan bahçede olan malzemelerden yapılır.
bu malzemeleden birer kısım ince ince doğranır {kıyılır} az tuz atılır iki kaşık kadar mısır unu serpiştirilir . karıştırılır sıvı yağ konulan tava kızdırılır. kızgın tavaya hazırladığımız malzeme yayılır.kısık ateşte kızartılır kızarınca kapakla ters çevrilir.tava tekrar yağlanır alt kısım tavaya kaydırılır kısık ateşte kızartılır sıcak srvis yapılır.
Güler İPEK

taze fasulyeden

karalahana çiçeğinden

kara lahana çiçeği

külür başından

külür yığması

külür ucu toplanır yıkanıp doğranır.hazır edilir tencereye su koyulup kaynamaya bırakılır kaynayan suya hazırlanan külür ucu atılır içine yıkanmış bir su bardağı bulgur atılır tuz atılır haşlanır süzdürülür. tencereye tere yağı koyulur eritilir 2-3 diş sarımsak ezilir.içine süzdürülen külür ucu katılır kavrulur. sıcak servis yapılır. Güler İPEK

külür başı

melevcen

melevcen

çekülge döndermesi

pazı kavurması

pazı kavurması-
2-3 bağ pazı bir bardakkuru barbunya fasulyesi ıwsatılmış haşlamış olarak hazırlanır pazılar yıkanıp saplarıyla doğranır tencereye su koyulup kaynatılır kaynayan suya pazılar atılır.haşlanır. süzdürülür. tencereye ezilmiş sarımsak tere yağı koyulur eritilip içine haşlanmış pazı haşlanmış fasulye atılır. kavrulur sıcak soğuk servis yapılabilir.
Güler İPEK

pazılı börek

pazılı börek-
iki bağ pazı yıkanıp yaprakları ince ince doğranır içine peynir pul biber kara biber tuz atılır karıştırılır. çırpılmış bir yumurta iki kaşık sıvı yağ bir bardak yoğurt çırpılır karıştırılır. hazır yufka varsa 3-4 yufka yoksa hamur açılır hazırlanır yufkanın içine hazırlanan sıvı harç sürülür üstüne hazırlanan pazılı harç
serpilir yarısını rulo yapıp kesilr diyer yarısında rulo yaparak tepsiye sıralanır üstüneyumurtalı harçtan sürülür .170 derecelik ısıtılmış fırına koyulup pişirilir .afiyet olsun
not- pazılar doğranıp kavrularak da hazırlanabilir
Güler İPEK

6- Kiraz turşusu kavurması

7- Taze fasulye turşusu kavurması

Taze fasulyeden turşu hazırlama:

malzemeler:
Arzu ettiğiniz kadar fasulye, kaya tuzu, sarımsak, acı biber, kaynamış soğutulmuş su, turşu konulacak kavonoz ya da bidon,

hazırlanışı:
Fasulyeleri geniş bir kapta, kaynayan suda bir taşım kaynatıp, alınır (az haşlanacak). Süzdürülmüş fasulye siniye serilip soğutulur. Sarımsaklar soyulup geniş kabın içinde ezilir. Acı biber ezilir, kalın tuz katılır. Kaynamış soğutulmuş su katılır. Bu karışımın içine haşlanmış fasulye, kısım kısım katılır, ezmeden karıştırlır, tuzlu suyu emmesi sağlanır. Bidon kaynamış suyla çalkalanır, içine bir sıra tuzlu sudaki fasulyeden serilir ve üstüne kalın tuzdan bir tutam serpiştirilir. Üstüne bir kat tuzlu fasuleye, bir kat kalın tuz şeklinde bastırarak yerleştirilir. Kalan su üzerine ilave edilir, kalan yer kaynamış suyla doldurulur. Kapağı kapatılır. Bir kaç gün sonra suyu takip edilir, azlırsa su eklenir. Ekşimeye başlayınca suyu taşar. iki hafta sonra yenecek olur. Afiyet olsun.
Güler İPEK

turşu kavurması
koyduğumuz turşudan arzu ettiğiniz kadar alıp yıkayın çok tuzluysa suya bırakın tuzu biraz çıksın. arzuya göre birkaç soğanı soyup doğrayın tere yağı veya sıvı yağını bir tencerye koyupsoğan kavurulurçturşular istenilen boyutta doğranır yıkanıp sıkılır kavrulan soğana ilave edilir.
arzu eden salça koyar ama aslı salçasızdır afiyet olsun

fasulye turşu kavurması

fasulye kavurması
istediğiniz kadar fasulye kılçık olmayan taze olan fasulye haşlanır süzdürülür sarmsaklar soyulup ezilir treyağını sarımsağı tencereye koyup karştırarak eritir içine haşlanmış süzdürülmüş fasulyekatılır karıştırılır {arzu eden salça koyar aslı salçasızdır.}kavrularak sıcak servis yapılır afiyet olsun

8- Nardak (kokulu üzüm pekmezi şerbeti)

Nardak, pekmezin sulandırılarak içilecek kıvamda servis yapılmasıdır. Nardaklık pekmezin yapışını aşağıda bulabilirsiniz.

ÜZÜM PEKMEZİ (Nardaklık ekşi pekmez) 1

Köyümüzde yetişen kokulu üzüm de denen batum üzümü genelde pekmez yaptığımız üzümdür.

HAZIRLAMA

Üzümleri toplayıp hazır ederiz { üç dört sepet üzüm }

Pekmez tavası {çok geniş yayvan tencere} pişirmek için

Geniş kova yada leğen {üzüm sıkmak için}

Süzgeç, sıkılan üzüm suyunu sızdırmak için süzgeç ve bez tülbent.

YAPILIŞI

Toplanmış üzümleri geniş kovaya ya da pekmez tavasına konulup ezilir. İyice suyu çıkarılır.Ezme işini çuvalın içine koyupta ezebilirsin. Çıkan suyu kepçe ya da daha büyük bir kap ile alıp, bir kovanın ağzına konulan içine bez serilmiş süzgeçin içinden süzdürülür. Bu şekilde hepsi sıkılır süzdürülür. Azar azar su katılır {bir kova kadar} üzümün şırası tamamen alınır bir gece dinlenmeye bırakılır. Ertesi gün üstünde toplanan ebesi (köpük benzeri) alınır, atılır. Süzgeçin içine tekrar bez serilir, ikinci kez süzdürülür. Hazırlanan süzdürülmüş şıra pekmez tavasına aktarılır. Kara ateş hazırlanır, büyük sacayak yoksa tavayı oturtmak üç-dört ayak için taş konur ateşin etrafına.Tava üstüne oturtulur kaynamaya bırakılır, bir saat kaynatıp ateşten kovalara alıp dinlendirilir.Bir saat dinlenmiş şıra tekrar süzgeçten süzdürülür.Tekrar tavaya aktarılır, kaynamaya bırakılır. Koyulaşana dek kaynatılır.Ara sıra üstüne toplanan ebeler süzgeçle toplanır. Koyulaşmaya başlayınca sarı köpükler saçar, bir tabağa az alıp kıvamı kontrol edilir.

Kıvamı tamamsa ateşten indirilir, tencereye boşaltılır, soğumaya bırakılır. Güler İPEK

ÜZÜM PEKMEZİ 2

Çocukluğumdan kalan izlerden bazılarını anımsamaya çalışıyorum da tadı damağımda kalan günleri anlatmak… Sanki anlatınca tadı kaybolacakmış gibi düşünüyorum bazen. Hayalimde yaşıyorum hala.. Nerede eski günler?

Üzüm pekmezi yapmak için Ağılağzından Boğuntuya kadar herkesin ormanı, tarlası veya fındıklığında bulunan ağaçlarda batum üzümü asması bulunurdu. Üzüm yemek serbestti ağaçlardan. Zamanı gelince de imeceyle üzümler toplanır, sepetlerle evlere taşınırdı. Üzüm toplayıcılar başka, sepet taşıyıcılar başka olurdu. Toplama bitince de küfelerde ve pekmez tavasında üzümler ezilirdi. Ateş yakılır, üzüm suyu tavaya dökülür ve kaynamaya başlardı. Benim çok hoşuma giden üzümü ayakla ezmekti. Küfeye üzüm doldurulur. Mustafa gel dendi mi gel keyfim gel. Üzümü ayakla ezerken çıkan sesler hoşuma giderdi. Üzüm bitince ya da yorulunca ben yatardım.

Pekmez tavası kaynamaya devam ederdi. Sabah kalkınca ilk işim tavaya bakmak olurdu. Pekmez kaynamaya devam eder ne zaman yenecek hale gelecek diye merak ederdim. Merakımı gidermek için beklerken hayvanları alır otlatmaya götürür, akşama gelince pekmezin piştiğini görür tadına bakardım.

Daha fazlasına izin yoktu. Pekmezi, pekmez küpüne koyar, kış gelmesini beklerdik. Kış gelince de nardak yapar bitene kadar içerdik. Küp bitince gelecek seneye hazırlık yapacağız, yine üzüm toplayacağız diye çocukça sevinir, yenilere hedeflenirdik.

Şimdi batum üzümü korsan oldu kayboldu. Bunun nedeni nedir? Bizi eski geleneklerimizden koparan, hızlı değişimi başlatan nedir. Hayat mı hormonlaştı, ürünler mi?

Bununla ilgili anılarım zaten sınırlı. Diğerlerinde olduğu gibi.

Mustafa SAĞLAM

TATLI PEKMEZ (Tatlı üzüm pekmezi)

Üzüm toplanır hazır edilir.

Daha önce özel olarak hazırlanan bir kilo kadar kül, üzümlere serpilir, dinlenmeye bırakılır.Bu dinlenme en az beş gün olacak. Sonra diğer işlemlerin tümü yukarıdaki gibi sürdürülecek.

Kıvam nardaklık pekmezden daha koyu olacak gibi ayarlanır.

Güler İPEK

9- Fırın darısı bulguru yemeği

10- Fırın darısından un helvası

11- Tıgıl

TIGIL

(Anadolu’ da yapılan mantının benzeri, etsiz yemek)

Malzeme : Yeterince buğday unu

Su, tuz, tere yağ

Yapılışı : Buğday unu, tuz katılarak hamur yapılır. Kulak memesi kıvamında olmalıdır.

Yapılacak hamurun büyüklüğünce bir tencerede su kaynatılır. Hamurdan misket büyüklüğünde koparılan parçalar, kaynayan suya atılır. Yeterince pişirilir. Süzgeçte süzülür, tabaklara alınır.

Küçük tavada tere yağ eritilir, tabaklardaki hamurun üzerine dökülür, karıştırılarak yenir.

NOT: Bu yemek şekerli de yapılabilir. Tavada eritilen yağ üzerine su ve şeker eklenir. Böylece sıcak şerbet elde edilmiştir. Pişmiş hamur üzerine dökülerek, servis yapılır.

Mustafa HACIALİOĞLU

12- Fırın kurusu taze fasulye

fırın kurusu fasulyesi yemeği
malzeme- fırın fasulye, mısır yarması,bir bardak tane kuru barbunya{renkli kuru fasulye},bir soğan,
salça,sıvıyağ. iç yağı ,yoksa tere yağı tuz.
yapılışı- fasulyeler bir gün önceden suya koyulur. ara sıra suyu deyiştirilir kara suyu gitsin diye
fasulyeler yeterince ıslanmışsa {yumuşamışsa} uzunları doğranıpr yıkanıp hazır hale getirilir.
bir tencereye soğan doğranır ,sıvı yağ varsa kesme şeker kadar iç yağı yoksa ter yağı koyulur
biraz kavrulur içine hazırlanan fasulyeler koyulur üstüne mısır yarması ,üstünesıcak su koyulur
biraz tuz atılır kaynamaya bırakılır. ara sıra karıştırarak yumuşayıncaya kadar pişirilir.

Güler İPEK

13-Göle mısır yemeği

GÖLE (ö harfi uzatılarak okunur )

(Bu yemek GALENDER ayının girişi gecesinde yapılır. Galender ayı yılın ilk ayıdır. Kısaca yılbaşı gecesi anlamındadır. Giren yılın bereketli, huzurlu, vb olması için karşılama yapılır. Galender ayının ilk gecesi, 13 ocak ile 14 ocak gecesini birleştiren gecedir.)

Malzeme : Gün darısı mısırı, (mısır koçanla olacak, yani baş darı olcak)

Yapılışı : Darı bir gün önceden ıslatılır. Büyük (yetebilecek) kazanda haşlanır. Yenecek halde pişirilir. Haşlanmış mısır Tuzlanarak yenir. (süt mısırın haşlanarak yenmesi gibi)

NOT: Ayrıca haşlanan mısır tanelerine ayrılır. Haşlanmış barbunya ile karıştırılır. Soğan eklenir, kaynatılır. Tere yağ yakılır. Yemek hazırdır.

Mustafa HACIALİOĞLU

14-Sütlü Kabak

SÜTLÜ KABAK

(kabak muhallebisi)

Malzemeler: 1 Kara kabak, yeterince süt.

Yapılışı:

Kabak dilimlenir ve soyulur. Kalınca kuş başı doğranır. Tencereye konur. Üst seviyesine kadar su doldurulur. Kaynatılır. Yumuşayınca suyu boşaltılır. Ama tencerenin dibinde biraz su bırakılır. Ağaç kepçenin sırtı ile kabaklar ezilir. (Yağlaş yapılır) Tuz eklenerek karıştırılır.

Karıştırma sürdürülürken süt eklenir. Sütün ölçüsü kişiye göre değişirse de, kabağın üzerinde azıcık süt görünmelidir. Biraz daha pişirilmesi gerekir ki süt iyice kabakla kaynaşsın. İstenirse süte şeker de katılabilir. Sıcak ve soğuk servis yapılabilir.

Afiyet olsun Mustafa HACIALİOĞLU

15- Kabak Döndermesi

kabak döndermesi
dolmalık kabak hariç her hangi bir kabaktan 2-3 dilim soyup rendele. içine arzuya göre 1veya 2 kaşık şeker çok az tuz at. 2-3 kaşık mısır unu kat karıştır.tavaya bir iki kaşık sıvı yağ koy ısıt kızgın tavaya hazırladığın kabağı yay kapakla hafifce bastır kısık ateşte kızart kapakla çevir. tavaya tekrar yağ koy çiğ tarafı kapaktan akıt kızart sıcak servis yap

not -bu bizim kapaklı tavalarla oluyor

Güler İPEK

16-Yağlaş (muhallebi benzeri)

yağlaş
4 kaşık fırın darısı unu ,tere yağı su
iki kaşık ter yağını tavada erit mısır ununu içine kat kavur içine iki su bardağı su tuz katarak karıştırarak pişir koyulaşınca bir süre daha pişir sıcak servis yap


peynirli yağlaş{kuymak}
aynı tarifi yaparken unu koyunca köy peyniri{imansız peynir} bir parça doğranıp içine katılır su ilavesi yapılır pişirilir.

17- şırılta {sulu mayalanmış vaya mayasız hamurdan tavada kızartılan çörek}
un, su ,maya yumurta sıvı yağ
suluca hazırlanan hamur mayalanır arzuya bağlı sıvı yağ tavaya konulup kızdırılır kızgın yağa kaşık kaşık dökülür ayrı ayrıdökülerek kızartılır.altı üstü kızarınca kevgirle alınıp tabağa konulur arzu eden üstüne şeker serperek erzu eden sade tüketir afiyet olsun

18- çörek
hamur mayalanır sulu olarak{ katı olan sacda yayılmaz}
beklatilir hamur mayalanınca ateşe konulan sacın{kara ateş veya kuzunenin üstüne} üstüne yağ sürülür
kızdırılmış sacın üstüne hamurdan iki kepce hamur dökülüp yayılır pişirilir altı çevrilir altı kızartılır siniye alınır üstüne taze tereyağı sürülür arzu eden şeker serperek tüketir afiyet olsun

19 - PEKMEZ YAĞLAŞI ( pelte)

Pekmez muhallebisi

Malzemesi.:

Bir su bardağı üzüm pekmezi ekşi (nardaklık) pekmez.Beş altı yemek kaşığı Mısır unu.Bir litre s

Yapılışı:

Pekmezi suyla karıştırıp sulandırılır. Mısır ununu karıştırıp kısık ateşte yavaş yavaş karıştırarak koyulaşması sağlanır. Koyu olmazsa bir miktar daha mısır unu koyup iyice karıştırıp pişirilir. Sıcak olarak yendiği gibi kaselere koyup soğutulur.

Soğuk muhallebinin içine arzuya göre soğuk süt yada süt kaymağı ilave edilip servis edilir.

20-SEMEKSE

Mısır yarmasından pekmezle yapılan bir çeşit tatlı

Malzemesi:

Bir kase mısır yarması .Bir litre su. Bir su bardağı pekmez

Yapılışı:

Yarmayı suyla beraber bir tencereye koyup iyice pişirilir. Eğer suyu az gelirse ilave edilebilir.

Yarmanın piştiğini yumuşak hale geldiğini kontrol ederek anlarız.

Sonra pekmez ilave edilir bir süre daha pişirilir. Sıcak veya ılık servis edilir.

Not: bu tatlı çeşidi pekmez yoksa üzüm zamanı üzüm sıkarak çıkan şıradan da yapılır.

GÜLER İPEK 31 /3/2008

SEPET RESİMLERİ
SOLAK CEZVECİSİ

Bakırcılar arastası bugün dahi otantik ve orijinalliğini koruyan ender sokaklardandır Ünye’de. Bu güne kadar tam olarak yazılamamış buradan gelmiş geçmiş renkli kişilikler ve sanatkarlar ortaya konulmamıştır. Bilinen tarihi çok eskilere dayanan sokağın biz ancak yüzyıl öncesine kadar gidebilmekteyiz.

Sağlam bilgiler ise otuzlu yıllarda başlamaktadır. 1925 yılında Yunanistan’la Türkiye arasında yapılan insan değişimine kadar (Mübadele) bu sanat Ünye’de Rumların elinde idi. Rumlar Müslüman yerli halktan mesleği öğrenmesinler diye yanlarına çırak bile almazlardı.

Bu diğer mesleklerde de öyleydi, çömlekçilikte demircilikte, fırıncılıkta, aklınıza ne gelirse hep onlar yaparlardı. Arada bir istisna olurdu yerli halktan birileri bir yerde bir mesleği öğrenirdi. Bakırcılık da böyle oldu. Rumlar gidince Ünye beş sene kendine gelemedi her şey çöktü.

Gelenler Yunanistan ovalarından köylerinden gelmiş çiftçilikten başka bir şey bilmeyen insanlardı. Karadeniz’in iç kısımlarında veya Anadolu’’nun diğer bölgelerinde Karadeniz sahilindeki il ve ilçelerde bu boşluğu gören Ermeniler gelip Ünye’ye ve diğer yerlere yerleşerek mesleklerini yerli halka öğrettiler. Bunlardan Ünye’ye gelen bakırcı ustaları da vardı Otuzlu yıllara gelindiğinde Ünye de yerli halktan artık her konu da usta yetişmişti.

Bu boşluğu görüp Sivas’ın Suşehri’nden beş cocuğu ile kalkıp Ünye’ye gelen Karakin Ustanın babası meşhur Sobacı Mıgırdıç Usta da bunlardan biridir. Mıgırdıç usta Ünye’de ilk sobayı yapmış daha sonra ondan bu mesleği ollu Murat Usta ve Karakin Usta devralmışlardır.

Bakırcılık ve Bakırcılar Arastası en verimli yılarını atmışlı yıllardan doksanlı yıllara kadar yaşamış doksanlı yıllardan sonra bakıra azalan ilgi ile gerilemiştir.. Plastik, alüminyum, teflon ve benzeri kaplar bakıra olan ilgiyi azaltmıştır. Buna rağmen bakırcılar ve arastası günümüze ulaşan tek meslek ve sokaktır.

Diğer meslekler ve arastalar birer birer yok olmuşlar zamana yenik düşmüşler sokakları bile yıkılarak ortadan kaldırılmıştır. Bunlardan biri de Çapulacılar ve Ayakkabıcılar arastasıdır. Arasta, ayni meslekten oluşan dükkanların yan yana veya karşı karşıya bulunduğu sokağa verilen isimdir.

Bakırcılar Arastasında efsane olan isimlerden biri de “Bakırcı Mıngıç”tır. Asıl adı İsmail Türkmen’dir. Bakırcılığı ustası Arap Hasan’dan öğrenmiş, ustasını da geçmiş kendini yenileyerek, geliştirerek bu meslekte bir efsane olmuştur. Vurduğu her on çekiçten birinde bile milimetrenin binde bir kadar bir sapma olamayacak şekilde sanatını uzun yılar icra etmiştir. Dergide resmini gördüğü veya bir anlık gördüğü bir eşyayı ezbere orijinali kadar milimetrik şekilde yapacak kadar mesleğinde başarılı olmuş ve birçok yeniliğe imzasını atmıştır.


Mıngıç’ların Bakırcılar Sokağındaki dükkanları

Şimdi hayatta olmayan Mıngıç Ismailin oğullları Ahmet ve Hüseyin babalarının mesleğini sürdürmektedirler. Onlar da babaları kadar bu meslekte ileri ve yenilikçi olmuşlardır. Ünye Turizm festivallerinde açtıkları standlarda sergiledikleri el emeği ürünlerle beğeni toplamışlardır.

Dükkanda çalışırken bulduğum kardeşler bir yeniliğe daha imzalarını atmak üzereydiler. Zamana zor direnen bakırcı dükkanının bir tarafına cam kap kacak, bir tarafına alüminyum ve çelik tava tencere koymuşlar ayakta kalma savaşı veriyorlar. Duvarda asılı duran tamamen el işi kapaklı bakır börek tavası bana evimizdeki çocukluk günlerimi hatırlat. Pahalı diye satılmıyor dedi Mıngıç’ın oğlu Ahmet, herkes ucuz teflon tava alıyor, işimiz her geçen gün eriyor ayakta kalma savaşı veriyoruz dedi

Bakırcı örsünün üzerinde dövdüğü ufacık şeyin ne olacağını sordum, çekiç darbeleri ile form vermeye çalışıyordu bakıra.

Solak cezveleri (sağda) ve normal cezveler

-Solak Cezvesi yapıyoruz dedi.

Cezvenin solağı da mı olurmuş? Dedim ama anlatınca şaşırdım. Sol elini kullananlar için cezve de kahve yapıp fincana boşaltmak gerçekten zor, isterseniz bir deneyin. Böyle bir cezvenin bu güne kadar bir yerlerde yapıldığına dair bir bilgiye de rastlamadım.

-Nerden böyle bir şey düşündünüz, diye sordum

-Babam böyle yenilikleri seven bir insandı, çok uzun yıllar önce çocukken onlar konuşurlarken duymuştum, bir müşterimiz de isteyince yapmaya karar verdik. Ünye’de bir ilk belki de Türkiye’de bir ilktir, araştırmak lazım. Bu kadar ince ve hassas ruhlu bakırcı ustası duygulandırdı beni. Bir kere daha anladım ki sanatkar olmak ve hele o mesleği severek yapmak güzel bir iş. Cezve konusunda o kadar çok şey anlattı ki bana Mıngıç Ahmet, şaşırdım kaldım. Bir fincanlık cezve iki fincanlık cezve fincana göre cezve milimetrik cezve ölçüsü veren müşteriler, cezve deyip geçmeyin. Bir dahaki sefere birde cezve yazarız.

Solak Cezveleri henüz yapım aşamasında

Solak cezvesisin farklı tarafı sapı. Sağlak cezvesinde sap sağ elle tutulduğu zaman cezvenin ağzı sola bakar. Solak cezvesinde ise sap sol elle tutulduğunda cezvenin ağzı sağa bakar yani cezve sapsız hem sağlak hem solak içindir sap takılırken iş değişir. Karıştırdınızsa resimlere bakın.

Babası gibi yenilikçi olan Ahmet Mıngıç ve kardeşi Hüseyin Mıngıç babalarından devraldıkları mesleği sürdürmek için çaba sarfetmektedirler. Bakırcılar Arastası geleneğini yaşatmaya çalışmaktadırlar.

Ünye dışında oturup bir gün yolu Karadeniz’e düşenler Ünye’den geçerken burada bir mola verip Mıngıç’lara misafir olsunlar hem bu otantik sokağı gezsinler hem de demli bir esnaf çayı içsinler arastada, isterlerse bir de ya sağlak veya solak cezvesi alsınar Ünye hatırası olarak. Benden de selam söylesinler Mıngıçl’ara. Karnınız aç ise bir de Ünye Pidesi ısmarlasınlar size, köşebaşındaki pideciden.

Ünye.2006. Temmuz
Fotoğraflar: İbrahim GÜRKAN

EL SANATLARI SAKARYA

El sanatları (sakarya)


El sanatları

Geçmişten yansıyanlar

İnsanoğlunun çağlar boyunca izlediği gelişim süreci incelendiğinde, ortaya çıkan, el sanatlarının hep bir ihtiyacı karşılamak üzere üretildiği sonucuna varılır.

Anadolu topraklarında üretilen el sanatları için de bu durum geçerlidir. Anadolu insanı, yün, pamuk, tiftik, keten gibi hammaddelerden barınağını (çadırını), dolabını (çuvalını), yaygısını, bebeğini taşıyacağı malzemeyi (çarpana) dokumuştur ve dokuduğunu kesip dikerek giysisini yapmıştır. Ahşap, maden, cam, deri, toprak, kemik ve boynuz gibi maddeleri de beceriyle şekillendirip mutfak araçlarını, tarım ve hayvancılıkta kullanacağı aletleri, mobilyasını ve süslerini tasarlayıp üreterek ve ürettiğini kullanarak yaşamını sürdüre gelmiştir.

Bir ulusun kültür değerlerini en iyi yansıtan öğeler olan el sanatları, asırlar boyu toplumların sanat anlayışlarını ve yaşam tarzlarını aktarmada etkin bir rol oynamıştır. Aynı zamanda eğitim, bilim, teknik ve diğer alanlardaki gelişme düzeyi ile el sanatlarındaki gelişim düzeyi paralellik gösterir.

İnsan topluluklarının ürettikleri ürünlerin el sanatları içinde değerlendirilebilmesi için; estetik değerler taşıması, o topluluğun duygu ve düşüncelerini yansıtabilmesi, maddi karşılığı olmadan üretilmiş olması, eser halinde ortaya çıkışından sonra çevresinde bir takım gelenek ve görenekler meydana getirmiş olması gerekir.

Anadolu birçok uygarlığa beşiklik ettiği ve bu uygarlıkların kültür varlıklarını yeni bir sentez içinde sürdürerek her köşesinde yaşatmakta ve bu nedenle Anadolu el sanatlarının kökleri çok eskilere gitmektedir.


Ağaç İşleri Oymacılığı

Barınma gereğinden doğan mimari, bölgelerin coğrafi koşullarına göre biçimlenmiş, çeşitlenmiştir. Buna bağlı olarak gelişen Ahşap işçiliği Anadolu'da Selçuklu döneminde gelişip, kendine özgü bir niteliğe ulaşmıştır. Selçuklu ve Beylikler dönemi ağaç eserler daha çok mihrap, cami kapısı, dolap kapakları gibi mimari elemanlar olup üstün işçilik içermişlerdir. Osmanlı döneminde sadeleşerek daha çok sehpa, kavukluk, yazı takımı, çekmece, sandık, kaşık, taht, kayık, rahle, Kur'an muhafazası gibi gündelik kullanım eşyaları ve pencere, dolap kapağı, kiriş, konsol, tavan, mihrap, minber, sanduka gibi mimari eserlerde uygulanmıştır.

Ağaç işçiliğinde kullanılan malzeme daha çok ceviz, elma, armut, sedir, abanoz ve gül ağacıdır. Kakma, boyama, kabartma-oyma, kafes, kaplama, yakma gibi tekniklerle işlenen ahşap eşyalar günümüzde de kullanılmaktadır. Bu teknikler İlimizde halen devam eden hammaddesine göre değer kazanan baston ve asaların kullanımı yüzyıllar boyunca sürmüş, 19. yüzyılda iyice yaygınlaşmıştır. Müzik aleti olarak “Kemençe”, Akyazı İlçesi-Altındere Beldesi’nde, “Davul” ise Geyve ilçesinde yapılmaktadır. Bu aletler ağaç, bitki ve hayvanların; deri, bağırsak, kıl, kemik ve boynuzlarından yararlanılarak yapılmaktadır.

Akyazı İlçemizde ağaç işlerinde geçme tekniği kullanılır. Geçme; diğer adıyla Kündekari, sekizgen, baklava, yıldız ve benzeri geometrik şekillerin bir çatma tekniği ile birbiriyle bağlanmasıyla oluşturulur. Ağaç parçaları oluklu ağaç kirişleri ile iç içe geçirilerek bağlanır. Bunları bağlamak için çivi veya tutkal kullanılmaz. Malzeme olarak en çok ceviz, armut, çınar, ıhlamur ve meşe ağacının kullanılır.

Maket Taraklı Evleri

Yörede yer alan sekseni aşkın koruma altına alınmış, Osmanlı Dönemi Türk Mimarisi’nin en güzel örnekleri olan evlerin, son dönemde maketleri Sıtkı ve Naim BULUNTEKİN kardeşlerce üretilmektedir.


Kaşıkçılık

Taraklı İlçesi’nde yüzyıllardan bu yana sürdürülen çok yaygın geleneksel bir el sanatıdır. İlçenin Alballar, Kemaller, Esenyurt ve Uğurlu köylerinde yaşatılan bu gelenek, bugün halen onlarca “Kaşık Evi/Kaşık Odası”nda sürdürülmektedir. Bu köylerimizde özellikle kış aylarında yoğun bir üretim yapılmaktadır. İkiyüze yakın aktif ustası ile kaşıkçılık, ilin en yaygın geleneksel el sanatları arasındadır. Daha önceki yıllarda Taraklı İlçe merkezi ve tüm köyler kaşık, kepçe, yaba, maşa, semer ve tarak işleriyle uğraşırken, son zamanlarda ham madde bulmak zorlaşınca bu işleri meslek edinen köylerin dışında uğraşan insan sayısı oldukça azalmıştır. Kaşıklar, özel olarak inşa edilmiş kaşık evlerinde/odalarında yapılır.

“Kaşık Evi/Odası”, kaşık yapımı için evlerin bitişiğine, 1,5 metre yüksekliğinde ve 3m_ genişliğinde kaşık odaları yapılır. Bu kaşık odasında 3 kaşık ustası birlikte çalışır. Kaşık ustaları haftanın 6 günü çalışıp yalnızca cumartesi günü dinlenirler.

Kaşık yapımında çeşitli bıçak ve keskiler kullanılır. Kaşıklar kepçe, yemek kaşığı ve mama kaşığı olarak üç boyda imal edilir. Kaşık imal aşamaları şöyledir:

Birinci safha: Ağaç iki kaşık boyunda tomsak halinde kesilir. Tomsak halindeki ağaç nacakla taslak haline getirilip kaşık formuna sokulur. Bu işe “taslama” denir.

İkinci safha: Nacakla baş ve sap kısımları düzeltilir. Bu safhaya “iğinnek” denir.

Üçüncü safha: Kaşık yapımı için özel olarak yapılmış “kaşık tezi” üzerinde keserle ağız kısmının içi oyulur. Bu işleme “keserlek” denir.

Dördüncü safha: Özel olarak yapılmış bıçakla sapı ve arkası düzeltilir.

Beşinci safha: Kaşığın içi “iğdi” denen özel bıçakla keser izleri düzeltilip, inceltilir. Bu safhaya “yalaklama” denir.

Altıncı safha: Törpü ile kaşığın dışı düzeltilerek bıçak izleri kaybedilir.

Yedinci safha: Bu aşamada kaşık zımparalanıp, yün veya keçe ile perdahlanır. Bu aşamadan sonra kaşık kullanıma hazırdır.

Kaşık yapımında şimşir ve kayın ağacı kullanılır. Şimşir ağacından yapılan kaşık diğer ağaçların kaşıklarına göre daha değerlidir.

Kaşık odalarında, kaşığın yanında kepçe, şekerlik, çerezlik ve çeşitli hayvan figürleri (at, deve, kartal, fil) de yapılır. Yani çeyiz sandığı, sehpa, telefonluk resim çerçevesi, tepsi, rahle (sini), mihale (altlık), abajur, ekmek sepeti, peçetelik vb. ev, kullanım ve süs eşyası, bu geleneksel sanatçılarının ürünleri arasında yer almaktadır.




El sanatları (sakarya)


Tarakçılık

Taraklı’ nın geleneksel el sanatlarından olan “tarakçılık” günümüzde 80-90 yıl öncesine kadar Taraklı Çarşısı’nda 2-3 dükkanda yapılmaktaymış. Tarakçı Mehmet ve Tarakçı Ahmet bu sanatın 80-90 yıl öncesinin tanınmış ustalarıdır. Yörede yaşayan yaşlılar, tarak kullanma alışkanlığının saçta kepeklenmeyi, dökülmeyi, bitlenmeyi önlediğini söylemektedir.
Yörede tarak; Şimşir, Gürgen, Armut ve iyi cins Ceviz ağacından yapılırmış. Şimşir ağacı beyaz renk, sert ve dayanıklı olduğundan daha çok tercih edilmektedir. Şimşir aynı zamanda tespihçiler tarafından tespih yapımında da kullanılmaktadır.


Semercilik

Sakarya'da 30-40 yıl öncesine kadar “At” ve “Eşek” gibi hayvanların binek ve yük taşıyıcı olarak önemli bir yeri vardı. Tarlalardaki ürünler eşeklerle ile kente getirilirdi. Tarlada el ile biçilen buğday sapları, diğer ürünler eşeğin üzerinde toparlanıp bağlanarak harman yerine getirilirdi.
Önceden şehir içerisinde her çeşit yük taşımacılığı da “Eşeklerle” ya da “At Arabaları” ile yapılırdı. Günümüzde taşımacılığın motorlu araçlarla yapılması, yani traktörlerle kente ulaştırılması neticesinde at ve eşek gibi hayvanlar önemini yitirmiş, dolayısıyla “Semercilik” zenaatı 3-5 dükkan dışında hemen hemen terkedilmiştir. Bu sanat günümüzde Geyve, Taraklı ve Pamukova’daki 2-3 dükkanda yaşatılmaktadır.
Yük ve binek hayvanı olarak kullanılan at, eşek ve katır gibi hayvanların taşıyacaklar yükün hayvanın sırtına zarar vermemesi için ağaç iskelet üzerine deri ile keçe arası kamış otları ile doldurulup sarılarak dikilen semer çok özen isteyen bir sanat dalıdır. Dengesiz yapılmış bir semer hayvanın sırtının yaralanmasına neden olur.
Taraklı, Geyve ve Pamukova ilçelerinde eski geleneksel anlayışla (usta-çırak ilişkisiyle) yetişmiş birkaç usta tarafından halen sürdürülen semer yapımı; günümüzde turistik amaç kapsamında minyatür biçimde de üretilmektedir.


Süpürgecilik

93 Harbi sırasında (1877-1878 yıllarında), başta Balkanlar ve Rumeli’nden gelen Muhacirler (göçmenler) tarafından yöreye taşınmış bir geleneksel el sanatıdır. Süpürge gelişen teknoloji karşısında temizlik aracı olarak önemini yitirmekte olup geleneksel bir sanat ürünü olarak değerini korumaktadır.Nişan ve düğün geleneklerinde aynalı veya süslü süpürge diye de anılan çeşidiyle birlikte farklı ebatlarda ve aksesuarlarla üretilen süpürgeler, Türkiye’nin dört bir yanında rağbet görmektedir. 1957’de Süpürgeciler Borsası’nın ilde faaliyete geçmesi ile birlikte daha örgütlü bir yapıya kavuşmuştur. Günümüzde hem geleneksel, hem de modern araç ve gereçlerle üretimi yapılmaktadır.

Geçmişte küçük dükkanlarda süpürge üreten esnafı bugün, daha modern bir üretim tekniğiyle belli alanlarda (Eski garajlar ve Ticaret Borsası içindeki bölgede) üretim yapmaktadır.

Geleneksel süpürge üretiminde; tarladan toplanan süpürge telleri süpürge yapımına uygun uzunlukta kesilir. Tohumları ve yaprakları ayıklanıp demetler haline getirilerek üretici tarafından Borsada satışa çıkarılır. Üreticinin belirlediği fiyatlar üzerinden açık arttırma ile süpürge yapımcıları tarafından satın alınan süpürge telleri, yumuşak olması ve kükürtün kolay ıslanması için su ile ıslatılır. Islatılan teller küçük kapalı ve bir ocağı bulunan penceresiz bir odaya konarak kükürtle ağartılır. Ağartılan bu süpürge telleri "ayıklayıcı" diye anılan kişi tarafından bıçakla ayıklanır. Kalın, dolgun ve etli olanlar tepelik, ince ve cılız tellerde işlik olarak ayrılır. Kısa, kırık, koyu renkte düzgün olmayan teller ayıklanarak küçük el süpürgeleri ve top süpürge yapımında kullanılır. Teller "sarıcı" larca (taslakçı) temizlenir. 4-9, ya da daha çoğu bir araya getirilip, yavru demetler yapılır. Bunların ikisi birleştirilir, pamuk ipliğiyle bağlanarak, süpürge taslağı oluşturulur. "Bağlayıcı"larca (tepeci) bu taslağın sapına 4-5 tel yerleştirilerek, tepelik yapılır. "Ayakcak" denilen ayak mengenesinden yararlanılarak sap, üç ya da daha çok yerinden galvanize telle bağlanır. Süpürge taslağına "el mengenesi" (falaka) yardımıyla süpürge biçimi verilir. Tokmakla vurularak bu biçim pekiştirilir. Üç ya da daha çok yerinden çuvaldızla dikilir. Evlenme geleneklerinde önemli yer tutan ve sapına kabara denilen iri başlı özel bir çivi çakıldığında kullanan bayanın kız olduğunun göstergesi; evin kapısı dışına asıldığında ise burada evlenecek çağda kız bulunduğunu belirten simge olan ve aynalı şekliyle evlenen kızın çeyiz eşyaları arasında vazgeçilemez konumdaki süpürge, yukarıda sözü edilen işlemlerden sonra kullanıma sunulmak üzere satışa çıkarılır.
Sakarya’ya üretilen farklı ebat ve özellikteki süpürgeler yurt içi ve dışında alıcı bulmaktadır.

El sanatları (sakarya)


Sepetçilik

Günümüzde işlevini henüz kaybetmeyen sepetçilik atalardan öğrenildiği gibi halen; saz, söğüt, ceviz ve fındık dallarından örülerek yapılmaktadır. Eşya, yiyecek vb. Taşıma amacından başka ev içi dekorasyonunda da kullanılmaya başlanmıştır. Hayvancılıkla uğraşan kırsal kesimlerde yaygın olarak kullanılan keçe, çul ve ağaçtan yapılan semer kullanıldığı dönem boyunca geleneksel sanatların bir kolunu oluşturmuştur.
Özellikle Sapanca Kestanelik Mevkii, Adapazarı-Abalı ve Geyve’de meyve sepeti, çamaşır sepeti, ekmeklik, gazetelik, masa, sandalye ve abajur gibi birbirinden farklı çeşitleri de içeren ürünler yöremizde yapılmaktadır. Son yıllarda Çanakkale Biga’dan gelen Romanların da etkisi ile yerleşik Romanların ürün çeşidi bir hayli artmış ve zenginleşmiştir.

Başlıca ustaları: Yaşar Kurt, Seyit Ali Karaçoban, Hasan Göncel, Selim İpek, Mustafa Tunç, Remziye Gülüm, Yaşar Gülüm, Mustafa Karaçoban, Abdullah Bakır, Salih Bakır, Ali Doğulu, Dursun İldiz, Zekeriya Tunç, Demir Tunç ve Bekir Çubuk.

Hasırcılık

Hasır zembil diye de adlandırılan bu geleneksel ürün suyun ve sazlığın bol olduğu Sapanca ve Adapazarı-Abalı çevresinde günümüzde Romanlar tarafından üretilmektedir.


Çömlekçilik

Yörede Roma ve Bizanslılar, dönemi kalıntılarda çok sayıda çömlek bulunmuştur. Ancak Çömlekçilik sanatı Adapazarı’na 93 Harbi’nde (1877-1878 yıllarında) gelen Muhacirler tarafından getirilmiş ve yerleştirilmiştir. Sakarya Poyrazlar Gölü çevresinde toprak, çömlek ve tuğla yapımına çok elverişlidir. Çömlek imalinde kullanılan “Cimil” çamurun Poyralar Gölü ve çevresinde bulunuşu, Adapazarı’ndaki tek çömlek atölyesinin de Karasu-Kaynarca yol ayrımında Dağdibi Mahallesi’nde (Köyü’nde) olmasında etkili olmuştur.

Yılın 8 ayı faaliyet gösteren bu atölyede, "Aralık, Ocak, Şubat, Mart" aylarında çalışmazlar. Nedeni ise, kışın çömlek üretiminin yapılamamasıdır.

Yapılışı ve Çeşitleri:Çevreden alınan çamur, çamur yalağına koyulur. Buradan çıkarılarak, silindirden geçirilir ve yabancı maddelerden arıtılır. Daha sonra çırak alır ustanın önünde topaç yapar ve usta çamura işler.İşlenen çamurun hava Şartlarına göre bekleme süresi ortalama 20 gündür. Daha sonra fırına istif olunur. 3 gün 3 gece odunla yanar. Ayar deliklerinden bakılarak, pişip pişmediği kontrol edilir. Piştikten sonra kapıları açılır, 2 gün soğumaya bırakılır ve ocak boşaltılır. Bu esnada ıskartalar sağlamlarından ayrılır. Normalde bir fırında 1500-2000 parça malzeme çıkar.

Hasbi Uluç ve Süleyman Kurtanoğlu ilerlemiş yaşlarına rağmen çömlekçilik yapmaktadırlar. Karasu-Kaynarca yolu üzerinde Dağdibi Mahallesi’nde kendilerine ait atölyede saksı, ibrik testi, şamdanlık, bakraç, biblo, şekerlik, küp vb. çömlek çeşitlerini üretmektedirler. Hasbi Uluç’un oğlu Muharrem Uluç ve torunu da bu atölyede çalışıp, çömlekçiliğin son temsilcileri olarak aynı atölyede bu sanatı yaşatmaktadırlar.



El sanatları (sakarya)


Sıcak demircilik

Altay, Orhon ve Yenisey dolaylarında yapılan kazılarda Türk maden işçiliğinin en eski örnekleri bulunmuştur. Altın, bakır ve tunçtan yapılmış eşyaların yanı sıra demir işçiliğinin de özel bir yeri vardır. Orta Asya Türkleri için eski bazı kaynaklarda “demir üreten ve bu madeni en iyi işleyen kavim” olarak söz edildiğine rastlanmıştır. Orta Asya maden sanatını Selçuklu ve Osmanlılar çok ileri bir düzeye getirmişlerdir. Maden işçiliği silahlar, gündelik eşyalar ve süs eşyaları olarak üç ana gruba ayrılabilir. Türklerde maden işçiliğinin gelişmesinin nedeni olarak, Selçuklu ve Osmanlı gibi Türk devletlerinin sürekli savaş halinde olmalarını gösterebiliriz. Demir ve çelikten yapılmış zırh, miğfer, kalkan gibi savunma silahlarına, dövülerek hazırlanan yüksek kalitede kılıç ve bıçaklara da sıkça rastlamaktayız.

İlimizde bu el sanatının en güzel örneklerine Taraklı İlçesi Yenidoğan (İğdelik) Mahallesi’nde yaşayan Abdallarda rastlanmaktadır. Geleneksel olarak yalnız sergilemeye yönelik miğfer, zırh, kalkan gibi savaş araçlarının yanı sıra, günümüz modern araç ve gereçleriyle de sürdürülen süsleme sanatı açısından göze hitap eden sıcak demircilik ürünleri arasında; kartal, tavşan, at, yılan, yaprak ve üzüm vb. gibi hayvan ve bitki figürlerinin birebir örnekleri, sehpa, fener, şamdan, ahize, duvar apliği, dekoratif merdiven korkuluğu vb. birçok süs ve kullanım eşyası sıcak demir ustaları tarafından yapılamaktadır. Ayrıca demir atölyelerinde balta, keser, kazma vb. ürünlerde üretilmektedir. Başlıca ustaları: Gülağ Yanık, Ahmet Yanık (Abdal kökenli) ve Sadık Tanyel, İsmail Özçekiş, Bayram Görgel, Yaşar Akyıldız (Roman Kökenli).


Bakırcılık

İnsanoğlunun bakırı bulması ve işlemesini öğrenmesi ile Bakır Çağı'nı (Kalkolitik Çağ M.Ö. 5000-3000) başlattığı günden bu yana devam eden bakırcılık sanatının çok eski bir geçmişi vardır. Anadolu’da yapılan arkeolojik kazılarda bakırcılık sanatının en eski örneklerinden bakır kaplar, ok ve mızrak uçları, işlemeli havanlar, siniler, kazanlar, çeşitli kaplar ile iğnelere rastlanılmıştır.

İlimizde bakırcılık sanatı 1960'lı yıllara kadar önemini korumuş, “Uzun Çarşı”daki dükkanlarda çok sayıda usta tarafından sürdürülmüştür. 1960'lı yıllarda Alüminyum, Plastik ve daha sonraları Çelik'ten imal edilmiş fabrikasyon türü mutfak gereçlerinin piyasaya hakim olması ile bu sanat önemini yitirmiştir.

0.70 milim ile 1.5 milim arası kalınlıklardaki düz ya da disk (yuvarlak) pirinç veya bakır levhalar işlenerek çeşitli formlarda şekillendirilmektedir. Bakır eşya olarak mutfak gereçleri zengin bir çeşitlilik gösterir. her yemek türü için ayrı bir kazan, ayrı bir tencere, ayrı bir sahan türünün gelişmesine neden olmuştur.

Bugün Orhan Camii’nin yanında “Bakırcılar İçi” adlı sokakta günümüzde de yaşatılmaya çalışılan bir geleneksel el sanatıdır. 1930’larda 15 kadar bakırcıdan oluşan sokakta, bugün birkaç tane bakırcı kalmıştır.


Bastonculuk

Tamamen el emeği göz nuru olan ve başta Taraklı, Akyazı ilçeleri ve Kayalar Memduhiye Köyü’nde olmak üzere yaşatılan bastonculuk, özellikle Akyazı’da yapılan geçme ağaçlı ve çok motifli baston çeşitleri ile Kayalar Memduhiye Köyü’nde biçim ve işleme zenginliği bakımından nitelikli bir biçimde baston üretimi yapılmaktadır.

Hammadesinin tamamı ya da büyük bir bölümü ağaçtan imal edilen bu bastonlarda Yılan baş, Kurtbaş, atbaşı, Balıkbaşı, Kartal başı ve Arslan başı gibi motifler yer almaktadır. Baston ve asaların sap kısımları; gümüş, altın, kemik, sedef gibi malzemelerden, gövde kısımları ise gül, kiraz, abanoz, kızılcık, bambu, kamış vb. ağaçlardan yapılmaktadır. Günümüzde değişik biçim ve malzemeden yapılmış, sapları ve gövdesinde boya, metal işlemeli motifler, elle tutulan bölümünde birçok farklı materyal kullanılan değişik amaç için bastonlar yapılmaktadır. Bastonlara, yerli ve yabancı turistlerin özel bir ilgi göstermesi el sanatlarına olan ilginin yurtdışına da sıçraması Baston Ustalarını özel siparişler hazırlanma yoluna sevk etmiştir. İlimizde de baston yapımı, gelenek ve göreneklerine bağlı olmakla birlikte zamanın gerektirdiği tüm yeniliklere açık ve bu yeniliklere çok kısa zamanda uyum sağlayabilen bir yapıya dönüşmüştür.
Ağaç, bu ustaların elinde ağaç olmaktan çıkmakta, bir hanım parmağına dolanan iplik misali, her defasında “bir benzeri daha olmayan“ bastonlar üretilmektedir. Bu bastonlar el sanatları ustalarının işine olan sevgi ve saygısını simgelemektedir. Sakarya Kayalar Memduhiye’deki Nihat ÇAKINER yörede yaşayan en önemli baston ustasıdır.





El sanatları (sakarya)


Pabuççuluk

İlimizde ayakkabıcılığın tarihçesi çok eskilere dayanmakla birlikte, günümüzde modern atölye ve fabrikaların açılması sonucu değişen üretim teknikleri karşısında bu geleneksel sanat dalı yok olmaya yüz tutmuştur.

Eskiden tabakhaneden hayvan derileri alınan ve işlenen ve de daha ziyade mest, yemeni türü ayakkabı yapımı yörede yaygınmış. Zamanla teknolojinin de ilerlemesi ile birlikte mest ve yemenilerin yerini iskarpin almış, halen mevcudiyeti az sayıda da olsa İlimizde el işçiliği güz nuru ile yapılan ayakkabılarımız yapılmakta ve sıhhat bakımından da tercih edilmektedir.

Günümüz adıyla ayakkabıcılık diye anılan bu geleneksel el sanatı teknolojinin etkisiyle modern teknoloji ile üretime geçse de, Adapazarı-Uzun Çarşı’da ve Taraklı’da halen geleneksel el sanatı olarak yaşatılmaya çalışılmaktadır.


Yorgancılık

Özellikle Balkan Muhacirleri ve Karadeniz’den yöreye göç edenler tarafından ilde etkin ve geleneksel olarak yürütülen yorgancılık ürünleri, Türkiye’nin bir çok yerine satılmakta ve rağbet görmektedir.


İşlemeler


Dokuma sanatı ile çok kaynaşmış olan işleme, kumaşın ve nakış ipliğinin cinsine göre çeşitlenir. Bu işlemeler teknik bakımdan bir yüzlü veya iki yüzlü olmak üzere iki gruba ayrılır. Her iki teknikte de kumaş dikdörtgen biçimindeki ayaklı gergef veya çember biçimindeki kasnağa gerilerek işleme yapılabilir.

Bir yüzlü olanlar, “hesap işi” adını alır. Pesend, mürver iğnesi, müşabbak, susma, ciğer deldi, kesme, verev iğne gibi yedi türde yapılır. Bunların yanı sıra, göçlerin etkisini yansıtan Astragan, Rumen, Girit ve Slav gibi iğne örneklerini de Sakarya işlemelerinde görmekteyiz. Hesap işi; motifler, seyrek dokunmuş kumaşların atkı ve çözgüleri sayılarak işlendiği için bu adı almıştır.

İki yüzlü işlemelerde ise işlenecek bezemelerin desenleri dokumalara çizilerek yapılır. Bu türde renkli ipliklerle yapılanlara anavata, kasnak, kanaviçe, sırmalarla yapılanlara da dival adı verilir.
Türk el işlemeleri; işlendikleri yer ve bölgelere göre de adlandırılırlar. Saray, çarşı, ev işi, Sakarya işleri gibi.

İşlemeler, mendil, peçete, başörtüsü (çevre), havlu, seccade, terlik, yatak örtüsü, Kur’an kılıfı, kuşak, peşkir ile kadın ve erkek giysilerinin çeşitli yerlerinde kullanılır.
Çevreler; işlemeler arasında önemli bir yer tutmaktadır. Sırma ile işlenmiş mendil anlamına gelen çevreler, büyük kare biçiminde olup, dört kenarı işli, köşelerinde ise ayrıca birer motif bulunan, oya veya nakışlarla süslü parçalardır. Çevrelerin mendil olarak kullanılanlarına “Yağlık” adı verilir.

İnce işlerde çok renkli nakışlarda kumaşın rengi olarak genellikle beyaz tercih edilir. İşlemede kullanılan renkler ise kırmızı, yeşil, mavi, sarı ve beyaz’dır. Bu renklerin yanı sıra altın ve gümüş teller de kullanılır.

Geometrik desenler, hayvan figürleri, stilize edilmiş bitkisel formlar işleme sanatında genellikle desen olarak kullanılmıştır. Anadolu’nun bir çok yerinde genç kızlar ve kadınlar, kasnaklarındaki bezlere sevgilerini, özlemlerini, isteklerini dokuyarak, bunları motif ve renklerle anlatırlar. Örneğin; selvilerle bezenmiş bir çevre hasretinden ölmeyi düşünen bir aşığı, sevgilisine sarı bir çevre gönderen aşık ise sararıp solduğunu anlatır.

Sakarya işlemeleri, günlük ihtiyacı karşılayan en küçüğünden en büyüğüne kadar her türlü eşyaya uygulanabilir. Anadolu insanının duygu, düşünce ve yaşam biçimini yansıtmasının yanı sıra estetik beğenisini de işlemelerle göz önüne serer.

El sanatlarımızın zarif örneklerinden olan oyalar; süslemek, süslenmek amacından başka taşıdıkları anlamlarla bir iletişim aracı olarak da kullanılmaktadır. Günümüzde Anadolu'da tığ, iğne, mekik, firkete/filkete gibi araçlarla yapılan oyaların ya bordür ya da bir motif olarak tasarlanmış olanları, kullanılan araç doğrultusunda ve tekniklerine göre değişik adlar almaktadır. Bunlar; iğne, tığ, mekik, firkete/filkete, koza, yün, mum, boncuk ve kumaş artığı olarak sıralanabilir.

İlimizde işlemeler eski önemini kaybederek çeyiz sandıklarında varlığını korumaya çalışmaktadır. Geleneksel kıyafetlerle birlikte kullanılan oyalarımızın yanı sıra takılarda dikkat çekici aksesuarlardandır. Anadolu'da yaşamış tüm uygarlıklar değerli ve yarı değerli taşlarla metalle birlikte veya ayrı işleyerek sanatsal nitelikli eserler üretmişlerdir.

Eskiden beri sürdürülen el işlemeciliği, yöre kadınlarının becerilerini, beğenilerini yansıtır. Günümüzde yemeniler, yağlıklar, kefiyeler, çevreler, para, tütün ve saat keseleri bunların özgün örnekleridir. Keseler, pembe başta olmak üzere sarı, yeşil, al ve ak işlemlidir. Yer yer krem, bej ve gri kullanılmıştır. Çevre, bindallı, yağlık, kefiye vb. eşyada altın ve gümüş ipliklerle çeşitli motifler işlenmiştir.

Yazmalar; pamuklu kumaşlar üzerine boya, fırça ve tahta kalıpla çizilerek veya basılarak yapılan bir el sanatı dalıdır. Genellikle ıhlamur ağacından oyulan kalıplar kullanılır.Kalıpların ıhlamur ağacından yapılmasının nedeni ise; bu ağacın yumuşak, dayanıklı, boyayı emici özelliğe sahip olmasındandır. Kumaş üzerine beş ayrı teknikle uygulanır: 1)El İşi 2)Kalem İşi 3)Baskı İşi 4)Daldırma İşi 5)Kara Kalem İşi.

Yazmalarda en fazla dört renk kullanılır. Bu renklerden beyaz; saflığı, kırmızı; kan ve suçu, yeşil; ümit ve ilkbaharı, siyah da matemi ifade eder.

Yaşlılar ve dullar genellikle az çiçekli, içi boş ve siyah yazma, gençler ise açık renkli ve çok çiçekli yazmaları tercih ederler. Kaynanasından hoşnut olmayan gelinin derdini anlatmak için “kaynana yumruğu” motifli yazma taktığının söylenmesi yazmaların da bir iletişim aracı olarak kullanıldığına işaret eder. Yazmalarda; geometrik şekiller, geyik, insan gibi figürlü bezemeler, sütun, kazan kulbu gibi nesneli bezemeler vardır.

Oyalar; ince örgüler sınıfında yer alan kumaşlara kenar süsü olarak işlenen, süslemek ve süslenmek ihtiyacı ile yapılan el sanatlarımızın zarif örneklerindendir. Oyalar değişik şekillerde sınıflandırılabilir; a) Oya yapımında kullanılan aletlere göre; iğne oyası, tığ oyası, mekik oyası, firkete oyası b) Kullanılan malzemeye göre; boncuk oyası, koza oyası, mum oyası, yün oyası, deniz kabuğu gibi. c) Kullanıldıkları alana göre; mendil oyası, yazma oyası, çamaşır oyası, kese oyası ve sehpa örtüsü gibi. İğne oyacılığı; ipek böcekçiliğinin olduğu yerlerde gelişmiş ve ana malzeme olarak ipek iplik kullanılır. Bütün iğne oyalarında başlangıç aynıdır. Oyalanacak kumaşın kenarı önce “zürafa” adı verilen düğümlerle çevrilir. Bu işlemden sonra eşit aralıklarla asıl motifin yapımına geçilir. Sırasıyla, önce kök, sonra yaprak ve ana motifin yapılmasıyla iğne oyaları tamamlanır. İğne oyalarında motiflerin dik durmasını sağlamak amacı ile at kılı, misina, saç kullanıldığı gibi, yumurta akı, şekerli su veya jelatinle de kolalanabilir.

İğne oyacılığı, genellikle danenin çevresini süsleyen bir sanat olarak gelişmiştir. Oyaları biçimlerine göre beşe ayrılır. Bunlar gül, menekşe, zambak, papatya, karanfil, haşhaş gibi çiçeklere benzeyen oyalar, ıtır, şeftali, söğüt, karanfil yapraklarına benzeyen yaprak motifli oyalar, Gönül Dolabı, Mecnun Yuvası, Yar Yare Küstü gibi soyut adlı oyalar, Süreyya, Diba gibi özel yaşamları bilinenlere yakıştırılan oyalar ve Kaynana Oyası, Elti Küstü, Ana Güldüren, Malak Sattıran gibi övgü, yergi niteliği taşıyan oyalardır.

Oyalar da renklerine ve motiflerine göre çeşitli anlamlar taşımaktadır. Örneğin; yeşilin değişik tonlarıyla işlenen bir oya, gelinin yeni evinden ve eşinden memnun olduğunun, sarı ile işlenen oya ise mutsuzluğun ve bezginliğin ifadesidir. Nikah töreninden bir gün sonra okutulan geleneksel Mevlüt’te kayınvalideye takılan “Çakır Dikeni” isimli oya, gelinin kayınvalideye bana diken gibi batma mesajını iletir. Başına “biber” motifli oya bağlayan gelin ise “aramız biber gibi acı” demektedir.

Evlenecek kızların çeyizine konulmak üzere hazırlanan bu geleneksel el işleri; bugün geçim kaynağı olarak da üretilmektedir. Özellikle Ferizli, Hendek, Kaynarca, Akyazı, Geyve ve Adapazarı Merkez ilçe ve köylerinde el işleri yapılmaktadır. Bu alanda isim yapmış olanları: Akız Pehlivan, Zekiye Tanyel, Sevcan Umay, Semra Cihanker, Mine Tunç, Netiye Yavuz, Gürcü Adağ, Yıldız Yavuz, Canan Yavuz, Hanife Yavuz, Aysel Özkırcan, Bahar Bakır, Sevcan Bakır, Döndü Yavuz, Filiz Yaman, Tülay Kılıç, Neşe Meşe, Derya Adağ.



El sanatları (sakarya)


Çorap ve Eldivenler

Geleneksel giysilerimizin içinde çorap ve eldivenin önemli bir yeri vardır. Çoraplardaki renkler ve motifler, Anadolu insanının duygu ve düşüncelerini dışa vurmada kullandıkları ögelerdir. Çoraplar ve eldivenler 5 şiş yardımıyla örülür. Şişlerden 4’ü ilmikleri tutmaya yararken 5’i şişle örme işlemi gerçekleştirilir. Çoraplarda kullanılan malzemelerin kendine özgü özellikleri vardır. Tiftik, örgüde inceliği sağlarken, yün çoraplar boyandığı renklerle desenleri daha alımlı gösterir.
Bitki, hayvan, insan figürleri geometrik şekiller ile yazı ve simgeler çoraplardaki motifleri oluşturur. Kullanılan her motifin yöredeki kişiler tarafından algılanan bir anlamı vardır. Örneğin; “eli belinde” motifi analık ve doğurganlığı, “küpe” motifi evlenme isteğini, “köstek” bağlılığı, “yıldız” mutluluğu, “akrep” düşmanlığı simgeler. Çorap ve eldivenlerde motifler konu olarak mitoloji, doğa olayları, aile yaşamı gibi geniş bir yelpaze sunar. Örneğin; “akıtmalı çorap” taki pembe çizgiler örenin kız çocuğu sayısını, siyah çizgiler erkek çocuğu sayısını verir. Eğer kız çocuklarından evli olan varsa pembe çizgilerin yanına bir siyah çizgi eklenir.
Kadınların, erkeklerin, evlilerin, dulların, bekarların, genç ve yaşlıların çoraplarındaki motifler ve dolayısıyla verdiği mesajlar farklıdır. Örneğin; köylerde bekar erkekler “Küçük Ağa” motifli çorapları, evliler “Büyük Ağa” motifli çorapları giyerler. Aşık Kirpiği, Fincan Göbeği, İnce Tütün, Dallı, Abani adlı motifler arasında “Dallı”yı gelinler, “Abani”yi damatlar giyer. Bu çoraplar altın ve gümüş tellerle işlenir. Ayrıca çoraplar, Ak, Kara, Alaca, Kınalı, Nakışlı, Buruncaklı, Tüylü olarak gruplandırılabilir.
Çorapta kullanılan malzeme istenirse boyanır. Boyamada ceviz kabuğu, soğan, asma, ayva ve yaprağı, patlıcan kabuğu gibi maddeler kullanılır. Bazı yörelerde çorap üzerine çeşitli adet ve inanışlar da vardır. Örneğin; beyazı çok olan bir çift çorabın hediye edilmesi hayra, siyahı çok olan bir çift çorabın hediye edilmesi şerre yorumlanırken, dul bir kadının erkek çorabı giymesi evlenmek istediğini anlatır. Kaybolan çorap teki o evdeki evli ya da nişanlıların ayrılık habercisi iken uzakta çalışan eşe gönderilen çorapla gebelik ya da yeni doğan çocuğun cinsiyeti bildirilebilir.


Kumaş Dokumacılığı


Dokumacılık konusunda belirleyici etken olan iklim şartları ve ihtiyaçlar, farklı kültürlerde farklı malzemeyle dokumanın yapılmasına neden olmuştur. Dokuma alanında kullanılan malzemeler; önceleri dallar ve kamışlardır. Bunların basit bir biçimde örülmesiyle başlayan süreçte, daha sonraki aşamalarda yün, pamuk, tiftik, ipek, keten ve kenevir gibi bükülebilirliği, yumuşaklığı daha fazla olan malzemeler kullanılmıştır.
Dokumalar; kalın-ince ya da kumaşlar- yaygılar olarak ikiye ayrılır. Yaygı olarak kullanılan dokumalar “kirkit” adı verilen tarakla sıkıştırıldığı için “kirkitli dokumalar” olarak da adlandırılır ve halı, kilim, cicim, zili (sili), sumak bu grupta değerlendirilir. Bu tür dokumalar iki veya dört pedallı tezgahlarda birbirine paralel olarak bağlanan ve “çözgü” adı verilen iplerin arasından “atkı” denilen diğer ipin geçirilmesiyle meydana getirilir.
Dokumada kullanılan ipler, bitkilerden (pamuk, keten...), hayvanlardan (yün, tiftik, ipek...), metallerden (altın, gümüş...) ve diğer materyallerden (naylon, perlon...) elde edilir. Bu iplerin boyanması iki biçimde yapılır: Doğal ve sentetik boyama. Doğal boyamada ceviz kabuğu ve yaprağı, çay, soğan, yabani erik, siyah meşe palamudu, saman, turşu ve peynir suyu, yakılmış bitki külleri, pas, boyama özelliği olan çamur ve toprak, ayva ve yaprağı, patlıcan kabuğu, domates ve asma yaprağı, yumurta boyası (kök boya) gibi maddeler kullanılır. Katalizör olarak da tuz ve şaptan yararlanılır.
Anadolu’da yapılan kirkitli dokumalarda motifleri; geometrik desenler, bitki motifleri, stilize edilmiş hayvan figürleri ile küfi yazılar oluşturur. Bunlar zenginleşerek günümüze kadar gelmiştir. En sık kullanılan motifler; insan, el, eli belinde, koç boynuzu, bereket, saç bağı, pıtırak, göz, im, bukağı, ejder, akrep, canavar ayağı, kurt izi, kuş ve sandıktır.
Sakarya’da “düzen” adı verilen tezgahlarda çoğunlukla keten-pamuk karışımlı olarak veya Kandıra Bezi’nden dokuma, günümüzde birkaç kişi tarafından yapılmaktadır. İlde el dokuma tezgahlarının sayısı günden güne azalmaktadır. Ancak bu tezgahlarda önceden dokunan halı, kilim ve bez dokuma örnekleri bazı evlerde, çeyiz sandıklarında saklanılmaktadır.
Taraklı İlçesinde ise, dokumacılık çok eski tarihlere dayanmaktadır. Evlerde kurulu ağaç dokuma tezgahlarda, yer döşemesi olarak pala bezi dokunmaktadır. Yörede eskiyen giysiler yaklaşık 1 santimetre genişliğinde şerit halinde kesilerek birbirine eklenir. Önce yumak, sonra çile haline getirilir. Kök boyalarla boyanıp, dokuma tezgahında dokunarak yer döşemesi (pala bezi) yapılır. Kadınların baş örtü olarak kullandıkları “örtü bezi,” giysi olarak kullandıkları “bezdon,” dokunur. Bezdondan şalvar, gömlek, çarşaf ve yastık örtüsü yapılır.


Kilim Dokumacılığı


Kilim iki iplik sistemine dayanılarak yapılan tersi ve düzü aynı olan havsız bir dokumadır. Yer sergisi (yaygı), duvar örtüsü (duvar kilimi), yük örtüsü, perde, yastık ve bunun gibi amaçlarda kullanılmaktadır. Halıcılıktan çok daha önce gelişmiş bir dokumacılık dalı olan kilimcilik; hafifliği, katlama kolaylığından dolayı çadırlı medeniyetin vazgeçilmez bir eşyası haline gelmiştir. Malzemesi yün olan kilimde kullanılan desenler, halıya göre daha zengindir. Çünkü kilimin serbest bir işleme tekniği ile yapılır. Bazen deseni zenginleştirmek için tıpkı zili ve cicim dokumalarda olduğu gibi araya renkli yün, boyanmış keçi kılı (tiftik), kumaş parçaları, saç teli, boncuk gibi malzemeler katılır; bazen de kilim dokuma arasına kuşaklar veya parçalar şeklinde cicim, zili, sumak tekniklerinden biri veya birkaçı işlenebilir.

Anadolu kilimlerinde motifler parça parça işlenir. Motifler arasında boşluklar bırakılırsa bu boşluğa “ilik”, tekniğine de “ilikli dokuma” denir. Dokuma sırasında bir desenden diğerine atlama yapmadan bağlanırsa buna da “iliksiz dokuma” adı verilir.

Kilimde ne kadar çok ilik bulunursa kilimin yapısı o ölçüde zayıflar. Bu nedenle iliksiz kilim daha makbüldür. Ancak, desenler ilik tekniği ile daha iyi ortaya çıkar.

İlimizde yerle-yerleşik Manavlar tarafından kök boya ve saf yün ipliklerle dokunan kilimlerin adları; “Nakışlı”, “Yeni Dünya”, “Sofralı”, “Çubuklu”, “Dik Ağaç”, “Aykırı Ağaç”, “Parmaklı”, “Halı Kilim”, “Yeşilli” ve “Küpçü” isimleriyle anılmaktadır.


Mutafçılık/Keçecilik

Bugün Taraklı’da yaşayan ve nadirde olsa bu işi zaman zaman yapan iki-üç usta vardır. Keçi kılından kılçan, (kilim) çuval, heybe, yem torbası, urgan, kolan ve benzeri eşyaların dokunarak üretilmesidir. Günümüzde bu eşyaların sentetik ve benzeri maddelerden yapılması ve yörede keçi sayısının da azalması nedeniyle “mutafçılık” eskiye oranla çok az sayıda yapılmaktadır.


Saraçlık


“Kösele” denilen kalın deri ve ince deri ile hayvan koşum takımları, kemer, silah kılıfı, mermi kılıfı, çanta gibi avcı gereçlerinin yapıldığı sanata saraçlık, bu işle uğraşanlara da saraç denilmektedir. Yörede deri ve köseleden hamut (koşum atlarının boynuna takılan düzenek) dizgin ve yular yapımı anlamında kullanılmaktadır.

Atçılık At’a verilen önem dolayısıyla Saraçlığın eski Türk sanatları arasında önemli bir yeri vardır. Bilhassa At’ın toplum hayatındaki yeri kaybetmiş olması Saraçlık sanatının gerilemesine neden olmuştur.

Saraçlıkta kullanılan kalın deriler düz kösele, sabunlu kösele, yağlı kösele,ve glase (kundura derisi-ince deri) olmak üzere dört sınıfa ayrılır. Bu deriler eskiden tabbakhanelerden sağlanırdı.
Kaba işlerde tosun (öküz) ve manda derisi, ince işlerde dana derisi (glase deri) kullanılmaktadır. Saraçlık sanatında deri malzeme yanında toka, düğme, çıt çıt, gem, üzengi, zincir, çapraz (maşa) gibi metal malzemeler de kullanılmaktadır.

Bel kemeri, eğer, livan başlığı, üzengi takımları sabunlu kösele ve düz kösele ile yapılmaktadır. Sabunlu kösele daha sağlam oluğundan tercih edilmektedir. Dizgin ve benzeri koşum takımları da yağlı kösele ile üretilmektedir. “Glase” denilen deri ile tabanca kılıfı ve tüfek rahtı yapılmaktadır.

Modern tarım aletlerinin yaygılaşması nedeniyle tarlada olsun, harmanda olsun artık önceden atla görülen işler traktörle yapıldığından bu mesleğe rağbet azalmaktadır. Ancak birkaç usta Taraklı İlçesi’nde bu işle uğraşmaktadır.




A